Kader Abdola

Een onbekende trekvogel

Ik werk in het natuurmuseum. Tijdelijk, om werkervaring op te doen. Je kunt niet gewoon thuis blijven zitten. Ik heb tientallen keren gesolliciteerd. Maar ik ben buitenlander en politiek vluchteling. Buitenlanders zijn bekend in Nederland, maar een politiek vluchteling is een vraagteken. Ik wist dat er geen baantje voor mij was. Je moet blijven zoeken, anders word je gek.

Ik werk met Gerrit. Hij is altijd met vogels bezig. Dode vogels. Hij zet ze op. Hij meet schedels, oogkassen, dijbenen, scheenbenen, snavels, kortom, alles van dode vogels.

Er komen wel eens mensen bij de portier die een dode vogel op straat hebben gevonden. De portier roept Gerrit dan naar de balie en ik ga altijd mee. Gerrit kijkt alleen naar de handen van de mensen waar de vogel, met zijn kop naar beneden, in ligt. Hij bergt alle dode vogels in de kelder op. In een oude diepvries. De kelder is heel erg oud, donker en benauwd. Het plafond is te laag. Je moet gebogen lopen, met je hoofd naar beneden. Er zijn verschillende opgezette vogels dia aan hun poten aan het plafond opgehangen zijn.

Er is ook een versteende vogel die tegen de muur staat. Hij kijkt altijd met huilemde ogen naar mij.

«Een onbekende vogel,» zegt Gerrit.

Gerrit heeft me nog nooit recht in de ogen gekeken. Hij weet nog niet wie ik ben en waar ik vandaan kom. Maar ik heb hem ik deze korte tijd leren kennen. Ik weet dat hij wacht op een vogel, een zeldzame vogel met groene ogen. Maar tot nu toe heeft hij alleen gewone vogels ontvangen. Gewone vogels die ‘s morgens, en ‘s middags en ‘s avonds langs de bewolkte hemel van de stad vliegen.

Ik heb een hekel aan opgezette vogels, maar ik doe altijd met Gerrit mee. Ik moet eigenlijk met hem samenwerken. Er is geen andere plek voor mij. Ik heb veel dingen van hem geleerd. Nu kan ik de kunstogen in de oogkassen monteren en weet ik welke van die glazen ogen passend zijn voor een kraai en welke voor een zeldzame vogel met groene ogen.

Vorige week zondag heb ik aan het eind van de dag een heel grote vogel in de buurt van onze woning gevonden. Nee, niet gevonden, maar ontmoet. Er vloog een rij trekvogels in V-vorm over.

Ik bleef kijken. Ik houd van vogels die van ver komen.

De vogel die voorop vloog had een probleem. Hij kon niet meer. Hij deed zijn best, maar het ging niet. Plotseling viel hij. Kop naar beneden en poten naar boven. Hij viel in een bevroren plas. Ik rende naar hem toe. Moeizaam ademhalend keek hij naar mij, met zijn groene ogen vol tranen. Na een paar laatste stuiptrekkingen ging hij dood. Wat voor soort vogel was het? Waar kwam hij vandaan? Ik wist het niet. Alleen Gerrit zou die dingen weten. Hij moest naar het museum. Ik nam hem mee.

Gerrit deed de diepvries open. Hij stonk. De doden lagen door elkaar. Bevroren ogen en veren van vogels. Hij stopte hem erin.

«Waar heb je hem gevonden?» vroeg Gerrit.

«Ik heb hem niet gevonden, maar ontmoet. Gezien.»

«Waar heb je hem gezien?»

«In de lucht. In de bevroren hemel boven onze woning.»

«In de lucht? Was hij niet dood?»

«Nee. Hij vloog met andere mee.»

«Andere? Waar zijn de andere?»

«Ze vlogen huilend door.»

Gerrit dacht een poosje na.

«Misschien een afgewaalde trekvogel,» zei hij toen. «Ze trekken altijd naar het zuiden, maar soms, heel soms, met slecht weer, kunnen ze afdwalen. Ik ben er niet zeken van. Ik moet hem prepareren. Er zijn veel te veel dingen die moeten gebeuren.»

Hij prepareerde hem. Ik deed er niet aan mee. Hij mat alles op. Hij las verschillende teksten, maar er was geen enkele bekende aanwijzing in de boeken. Geen foto. Geen naam. Geen adres. Geen familie.

Een paar dagen lagen de botten, de veren, en de schedel op het bureau van Gerrit. De vierde dag ruimde hij alles op en deed het in een plastic zak. Hij gaf hem aan mij.

«Onbekend,» zei hij.

Ik verliet het museum met de plastic zak. Buiten regende het. Er vloog een rij vogels over, in V-vorm. Maar er was geen begeleider bij.

Виолетта Чайковская  3-й курс (2-й год изучения языка), МГУ

Кадер Абдола

Неизвестная перелетная птица

Я работаю в музее естествознания. Временно, чтобы получить опыт работы. Не могу я просто сидеть дома. Десятки раз подавал заявления на работу. Но я иностранец и политический беженец. Если иностранцы в Нидерландах – явление обыденное, то вот политический беженец – это нечто сомнительное. Я знал, что работу мне так просто не найти. Но приходиться искать, а то и свихнуться недолго.

Я работаю с Хэрритом. Он постоянно возится с птицами. С мертвыми. Делает из них чучела. Он измеряет черепа, глазницы, бедренные и берцовые кости, клювы, одним словом, все, что можно у птиц измерить.

Иногда бывает так, что к вахтеру приходят люди, приносят подобранных на улице мертвых птиц. Тогда вахтер зовет Хэррита, а я иду с ним. Хэррит смотрит только на руки посетителей, откуда свисает голова птицы. Он уносит всех мертвых птиц в подвал. Это очень старое, темное и душное помещение с низкими потолками. Идти нужно согнувшись, наклонив голову. К потолку за лапки подвешены чучела разных птиц.

И еще у стены стоит окаменелая птица. Она все время смотрит на меня заплаканными глазами.

- Неизвестная птица, - говорит Хэррит.

Хэррит еще ни разу не посмотрел мне прямо в глаза. Он еще не знает, кто я и откуда родом. Но я за это короткое время его уже изучил. Я знаю, что он ждет птицу, редкую птицу с зелеными глазами. До сих пор же ему приносили только обычных птиц. Тех, что утром, днем и вечером летают в пасмурном небе над городом.

Терпеть не могу чучела птиц, но все делаю вместе с Хэрритом. Собственно говоря, я должен работать вместе с ним. Другого места для меня нет. У него я многому научился. Теперь я умею вставлять искусственные глаза в глазницы, и я знаю, какие стеклянные глазки подходят для вороны, а какие – для редкой птицы с зелеными глазами.

На прошлой неделе, в воскресенье вечером я нашел огромную птицу недалеко от дома. Нет, даже не нашел, а повстречал. В небе клином пролетала стая птиц.

Я остановился посмотреть. Люблю птиц, которые прилетают издалека.

С птицей, которая летела впереди, что-то было неладно. Она совсем выдохлась. Она долго держалась, но силы оставили ее. Внезапно она стала падать. Головой вниз и лапками кверху. Она упала на замерзшую лужу. Я подбежал к ней. Тяжело дыша, она смотрела на меня своими зелеными глазами, полными слез. Забилась в предсмертных судорогах и умерла. Что же это была за птица? Откуда она залетела к нам? Я этого не знал. Только Хэррит мог бы это знать. Нужно было идти в музей, и я взял ее собой.

Хэррит открыл морозильник. Оттуда воняло. Там вперемежку лежали трупики птиц. Замороженные птичьи глаза и перья. Хэррит бросил ее к остальным.

- Где ты ее нашел? – спросил он.

- Не нашел, а встретил. Увидел.

- И где же ты ее увидел?

- Она летела в замерзшем небе над нашим домом.

- Летела, говоришь? Так она была не мертвой?

- Нет. Она летела вместе с остальными.

- С остальными? А они где?

- Они с плачем улетели.

Некоторое время Хэррит раздумывал.

- Возможно, это сбившаяся с пути перелетная птица, - сказал он наконец. – Они всегда летят на юг, но иногда, при плохой погоде, могут заблудиться. Но я не уверен. Надо ее препарировать. Тут много чего надо будет сделать.

Он ее препарировал. Я в этом участия не принимал. Он все измерил. Просмотрел массу справочников, но там не было ни одного подходящего описания. Ни фотографии. Ни наименования. Ни места обитания. Ни названия семейства.

Пару дней на столе Хэррита лежали кости, перья и череп. На четвертый день он убрал все это со стола, сложил в пластиковый пакет и отдал мне.

- Неизвестная, - сказал Хэррит.

Я покинул музей с пакетом в руках. На улице шел дождь. В небе клином пролетала стая птиц. Но у них не было вожака.

A.M.G.Schmidt

Minetje

Nooit zal Minetje de deur uit gaan

zonder nog gauw in de spiegel te kijken,

zonder haar lichtblauwe handschoentjes aan,

zonder haar snorretjes op te strijken.

Want deze kat heeft het zo ver gebracht:

zij is de kat van de Schout-bij-nacht.

En als Minetje de deur uit gaat,

jaagt ze geen vogeltjes op in de struiken.

Langzaam en deftig betreedt zij de straat.

Nimmer zal zij aan een visgraatje ruiken.

En zelfs de honden die fluisteren zacht:

Daar gaat de kat van de Schout-bij-nacht.

Анни Шмидт

Мила

Наша кошка Мила важности полна,

Просто так из дома не пойдёт она:

В зеркальце заглянет, песенки поёт,

Усики разгладит, бантик заплетёт.

Какою быть хотела, такою Мила стала –

Не простою кошкой, а кошкой генерала.

А когда выходит Мила прогуляться

Воробьи, синички весело резвятся.

Не глядит красотка в сторону пернатых,

Ведь она у нас из самых знатных.

Даже средь соседских псов молва гуляла –

Это же сама кошка генерала!

Marieke van der Pol

Bruidsvlucht

In Blaricum bij de rododendron gaat Marjorie in een klap onderuit, met haar mobiele telefoon aan haar oor, omdat Captain Cook takken hoort kraken achter in de tuin en onverwacht hard aan de lijn trekt. Ze had zich geen reu moeten laten aanpraten. Met Hans erbij was dat niet gebeurd. Tijdens de ochtendwandeling over de hei heeft ze het weer gedacht, die hond is te sterk, te wild voor haar, de training is niet goed gelukt, en zoals vaak tegenwoordig is ze vervuld van zelfmedelijden teruggelopen. Ze is sinds vier jaar weduwe en weigert eraan te wennen. Het was niet de afspraak. Hans zorgde voor haar en zij was het prinsesje, de diva zo je wilt, zo lagen de verhoudingen, daar was iedereen tevreden mee. ‘s Morgens dood in je bed liggen hoorde daar niet bij.

Eenmaal terug bij de villa met het rieten dak haalt ze de post uit de donkergroene brievenbus bij het hek en tegelijk gaat in de zak van haar houtje-touwtje haar mobiele telefoon, dat zul je altijd zien. Ze schuift de lus van de hondenriem om haar pols, klemt de post onder haar arm en weet dat irritante ding zomaar op tijd uit haar zak te krijgen.

‘Met mevrouw Doorman.’

Vanaf de andere kant van de wereld dreunt het verleden binnen.

Het is geen verheffend beeld: een gezette bejaarde vrouw die languit in de krokussen valt, en een seconde lang prijst ze zichzelf ondanks het kraken van haar polsbot gelukkig dat haar grote tuin dichtbegroeid en goed omheind is, dat niemand haar ziet. Maar dan begint ze te jammeren, en terwijl ze moeizaam overeind krabbelt, voelt ze zich heel erg in de steek gelaten, met al die pijn en zo besmeurd, stinkend naar de koemest die iedere lente uitgestrooid wordt en die nog niet is ingezakt. Waarom is Hans er niet? Iedere kleine beweging met die pols doet ongelooflijk pijn, hij is vast gebroken, nee, hij is zeker gebroken, want ze kan haar vingers niet bewegen, ze moet Bob bellen, maar dat kan niet met een hand, die jas is verdorie net terug uit de stomerij, Bob moet meteen komen, maar die kan natuurlijk niet zomaar weg, en het is ook nog haar rechterpols, hoe moet dat nu, Hans had haar nooit in de steek mogen laten. Ze snikt hardop, het kan haar niks meer schelen, laat ze het maar horen, want het ergste van alles is dat achter dat bericht, achter dat ellendige telefoontje uit Nieuw-Zeeland, een belangrijke beslissing wacht die zij nu in haar eentje moet nemen.

Ed Hoornik

Een vrouw beminnen...

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen,

weggerukt worden uit dit aards bestaan,

als bliksems in elkanders zielen slaan,

tezamen liggen, luisteren en dromen,

meewiegen met de nachtelijke bomen,

elkander kussen en elkander slaan,

elkaar een oogwenk naar het leven staan,

ondergaan en verwonderd bovenkomen.

«Slaap je al?» vraag ik, maar ze antwoordt niet;

woordeloos liggen we aan elkaar te denken:

twee zielen tot de rand toe vol verdriet.

Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken,

vlak bij de sterren, die betoovrend wenken.

‘t Is of ik dood ben en haar achterliet.

Oscar van den Boogaard

Sterke vaders en moeders

Dit weekend werd ik aangehouden door twee politieagenten omdat ik op de stoep fietste. Ik stapte af en verbaasde me over mijn reactie. Ik gaf ze lachend gelijk en was opgelucht dat iemand me tot de orde riep. Vroeger zou ik hebben gescholden omdat ik het eigenlijk niet verdraag dat iemand me terechtwijst.

Meestal ben ik het die terechtwijs omdat de politie het naar mijn gevoel te weinig doet. Ik kan er niet tegen op het trottoir van mijn sokken gereden te worden. Ik kan er niet tegen als mensen hun hondenstront niet opruimen. Hun vuil op de verkeerde dag buitenzetten of links inhalen. Ik vind niet dat alles moet kunnen.

Bij een grootschalige alcoholcontrole vorige maand waren de agenten zo vriendelijk dat ik meteen met hen de kroeg had willen induiken en ik kreeg ook nog een zak vol cadeautjes (scheerschuim, pudding, alcoholvrije dranken) omdat ik volkomen nuchter was. Moet een burger beloond worden als hij zich goed gedraagt? Is dat niet gewoon zijn plicht? Hier is sprake van een charmeoffensief.

De verhouding politie en burger ligt gevoelig. Het toenemend geweld tegen gezagsdragers is nauwelijks nog te stoppen. De verhuftering van de samenleving is een feit. ‘Gezagdragers moeten er op verdacht zijn dat we in een stijgende curve van buitenproportioneel geweld zitten’, concludeert hoogleraar pedagogiek Louis Tavecchio, verbonden aan de Universiteit van Amsterdam, naar aanleiding van een reeks incidenten afgelopen weken waarbij minstens acht politieagenten gewond raakten. Ook buschauffeurs en ambulancebroeders moesten het opnieuw ontgelden. Autoritair gezag wordt volgens hem nauwelijks nog gerespecteerd.

Het is een opvoedkundig probleem. Door toenemende normvervaging kunnen agenten, maar ook buschauffeurs die autoriteit uitstralen, zich met geen enkel beleid meer wapenen tegen deze vorm van laagdrempelige agressie, stelt Tavecchio. ‘Het is griezelig dat ook kinderen van elf, twaalf jaar geen geweld meer schuwen.’ Volgens de hoogleraar voelen Nederlanders zich vaker miskend. Ze ondermijnen alle vormen van regelgeving en aanvaarden daardoor ook geen weerwoord. Dat Nederlanders assertief zijn, weten we, maar de jongste generaties Belgen kunnen er ook wat van. Iedere week wordt er wel ergens een buschauffeur of politieagent in elkaar geslagen. Wat moeten gezagsdragers doen? Harder optreden en daarmee meer agressie uitlokken? Zachtaardig zijn en over zich heen laten lopen? Het is het probleem van elke ouder met opstandige kinderen.

Maar wat als die gezagdragers zelf haast nog kinderen zijn? ‘Jonge agenten hebben vaak te veel Amerikaanse politieseries gezien en gedragen zich daarnaar. Zij die hen moeten bijsturen, doen dat niet omdat ze achter hun bureau zitten.’ Het Comite P dat toezicht houdt op de politiediensten schetst in zijn jaarverslag een somber beeld van de Belgische politie. ‘We vinden het tijd om aan de alarmbel te trekken, want we voelen dat er elke dag een zwaar incident dreigt. De jonge agenten die we, vooral in de steden, de straat op sturen, zijn niet goed voorbereid op wat hun daar te wachten staat’, zegt de woordvoerder van het Comite P. Het is dan ook de hoogste tijd om in te grijpen. Het aantal klachten tegen politiemensen neemt elk jaar toe. De grote meerderheid van die klachten komt er doordat agenten niet weten hoe ze adequaat moeten reageren op de moeilijkheden die ze op het terrein tegenkomen. Ze kunnen volgens het comite niet meer incasseren, inschatten en sussen. Ze laten situaties escaleren en trekken te snel hun wapen. Het is bijvoorbeeld verontrustend om te zien hoeveel verkeerscontroles uit de hand lopen.

Wat is het probleem van de jonge inspecteurs? Te veel televisie gekeken? Te veel testosteron of stress? Comite P neemt het voor hen op. Ze zijn vaak heel jong, komen net uit school. Ze hebben een opleiding van amper een jaar achter de rug en moeten dan hun plan trekken in een moeilijke werkomgeving, zeker de jonge agenten die in de steden werken. Ze zouden verder opgeleid en bijgestuurd moeten worden ook als ze al aan het werk zijn. Maar volgens het ComiteP is er een flagrant gebrek aan leiding. In het rapport staat dat er sprake is van ‘een duidelijk gebrek aan omkadering en toezicht in de hele geintegreerde politie’.

Gebrek aan leiding is een maatschappelijk probleem. Gebrek aan leiding, gebrek aan opvoeders en normvervaging. We hebben sterke vaders nodig, en moeders, die ons met inzicht en humor leren wat regels en grenzen zijn. De gedesorienteerde burgers evenzeer als de jonge politieagenten.

Дарья Буркова 5-й курс, СПбГУ

Оскар ван ден Боохаард

Сильные отцы и матери

В выходные меня остановили двое полицейских, потому что я ехал на велосипеде по тротуару. Я остановился и удивился, как я отреагировал. Смеясь, я признал их правоту и почувствовал облегчение, что меня призвали к порядку. Раньше я бы начал ругаться, потому что я не переношу, когда кто-то меня одёргивает.

Чаще всего я одёргиваю других, потому что я считаю, что полиция уделяет этому слишком мало внимания. Я не переношу, когда на меня наезжают на тротуаре. Я не переношу, когда люди не убирают за своими собаками. Выставляют мусор не в тот день или обгоняют не по правилам. Я считаю, что не всё может быть дозволено.

В прошлом месяце была широкомасштабная проверка на алкоголь, и полицейские были такими приветливыми, что мне сразу захотелось пойти с ними в бар, к тому же я получил целый мешок подарков (пена для бритья, пудинг, безалкогольные напитки), потому что я был совершенно трезв. Нужно ли вознаграждать гражданина, если он себя хорошо ведёт. Или это просто его прямая обязанность? Здесь мы имеем дело с показательным очарованием.

Отношения между полицией и гражданами очень сложные.Увеличивающееся число проявления насилия по отношению к представителям власти едва ли можно остановить.  Общество становится более равнодушным – это факт. «Власти должны осознавать, что уровень жестокости растёт в невероятной пропорции», - заключает профессор педагогики Луи Тавеччио из Амстердамского Университета в связи с рядом инцидентов, произошедших на прошлой неделе, в которых пострадали как минимум восемь полицейских. Но также водителям автобусов и работникам скорой помощи снова приходится расплачиваться. По его мнению, власть перестали уважать.

Это проблема воспитания. «Из-за набирающего обороты стирания нормы не только полицейские, но и водители автобусов, олицетворяющие власть, не могут найти средства защиты от данной формы агрессии»,- утверждает Тавеччио. – «Ужасает то, что даже дети одиннадцати-двенадцати лет не избегают агрессии». По мнению профессора, всё чаще нидерландцы чувствуют себя недооцененными. Они подрывают все формы государственного регулирования и, таким образом, не терпят нареканий. Мы знаем, что нидерландцев можно назвать пробивными, но и молодое поколение бельгийцев тоже не промах. Каждую неделю где-нибудь избивают водителя автобуса или полицейского. Что должна предпринять власть? Стать жестче и спровоцировать ещё большую агрессию? Стать мягче и ничего не предпринимать? Это проблема каждого родителя, связанная с взбунтовавшимися детьми.

Но что, если представители власти сами ещё являются детьми. «Молодые полицейские часто смотрели слишком много американские детективные сериалы и ведут себя так же, как в кино. Но те, кто должны их направлять, не занимаются этим, потому что всё время сидят в офисе». В годовом отчёте Комитета П, ведущего надзор за полицейскими службами, представлена печальную картину бельгийской полиции. «Настало время нажать кнопку тревоги, потому что мы чувствуем, что каждый день грозит серьёзными инцидентами. Молодые агенты, которых мы, особенно в городах, посылаем патрулировать улицы, плохо подготовлены к тому, что их там ждёт»,- говорит представитель Комитета П. Сейчас самое время, чтобы вмешаться. С каждым годом увеличивается количество жалоб на полицейских. Большинство из жалоб приходят из-за того, что полицейские не знают, как они адекватно должны реагировать на сложности, с которыми сталкиваются. По мнению Комитета, они уже не могут терпеть, оценивать ситуацию и урегулировать её. Они усугубляют ситуацию и слишком быстро тянутся к оружию. Вызывает беспокойство, например, как часто рейды по безопасности движения заканчиваются неудачей.

В чём проблема молодых инспекторов? В том, что они слишком часто смотрят телевизор? Слишком много тестостерона и стрессовых ситуаций? Комитет П пытается это установить. Часто они очень молоды, только получили образование. Через год после обучения они сразу оказываются в тяжёлых рабочих условиях, так происходит особенно с молодыми полицейскими в городах. Их ещё дальше будут обучать и направлять, когда они уже будут работать. По мнению Комитета П, на лицо очевидная нехватка наставников. В отчёте говорится, что наблюдается «явный недостаток обучения и наблюдения в объединившейся полиции».

Нехватка руководства является и проблемой всего общества. Нехватка руководства, нехватка воспитателей  и стирание нормы. Нам нужны сильные отцы и матери, которые с пониманием и юмором научат нас, что такое правила и границы дозволенного. Как дезориентированных граждан, так и молодых полицейских.